Usta gazeteci Uğur Dündar, Kurban Bayramı’nın üçüncü günü, askerdeyken ölümden nasıl döndüğünü anlattığı bir yazı kaleme aldı.
Askerliğini yaptığı dönemde genç yaşına rağmen bölükteki en kıdemli isimlerden biri olan Dündar, vatani görevi süresince nasıl ölümle burun buruna geldiğini anlattı.
Dündar, yazısında şu sözlere yer verdi:
“Şimdi geliyorum o acı bayram anısına;
Komut vermekten bademciklerim iltihaplanmış, üstüne bir de kronik farenjit eklenmişti. Sürekli antibiyotik almama rağmen rahatsızlığım geçmiyor, çektiğim acıların yanı sıra, zaman zaman da ateşim yükseliyordu.
Hafta sonu iznimde Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde görev yapan bir operatör ağabeyime göründüm ve ameliyatın kaçınılmaz olduğunu öğrendim.
Ancak orada bu operasyonun yapılması için Piyade Okulu’ndan sevk almam gerekiyordu. Bu amaçla Alay Komutanı’na çıkıp sevk için gereğinin yapılmasını arz ettim. Komutan dilekçemi okuduktan sonra alaycı bir ifadeyle; “Ne o teğmen, terhisine bir ay kala rapor alıp istirahat mı etmek istiyorsun?” dedi.
Bu suçlama çok ağrıma gitmişti. “Dilekçemi geri alıyorum. Ben vatani görevden kaçacak biri değilim. Üstelik bademciklerim bu görevimi en iyi şekilde yaparken verdiğim komutlar nedeniyle iltihaplandı. Ameliyatımı askeri hastanede yaptıracağım” dedim.
Sevkim Haydarpaşa Askeri Hastanesi’ne yapıldı (O tarihlerde henüz GATA kurulmamıştı) Ve nihayet bir bayram tatili sırasında ameliyat günüm gelip çattı.
Uzman hekim yüzbaşı, akşamdan kalmaydı. Nefesi buram buram alkol kokuyor, üstelik elleri de titriyordu. Anesteziden sonra makası alıp bademciklerimi kesmeye başladı. Ama o da ne? Çekiyor çekiyor, bademcikler bir türlü çıkmıyordu. Ter içinde kalmıştı. Bir yandan da aletlere küfür ediyordu.
Neyse ki güç bela operasyonu tamamladı. Odama çıktığımda (ikisinin de mekânları cennet olsun) merhum annemle babamı beni beklerken buldum. “Hoş geldiniz” demek için ağzımı açtığımda bir kan boşaldı, anlatamam. Oluk oluk kan akıyor…
Tabii hemen ameliyathaneye indirdiler. Bizim yarı sarhoş doktor telaşlandı. Tampon üstüne tampon koyuyor ama fışkıran kana mani olamıyordu.
Artık başım dönmeye başlamıştı ki birden bağırdı. “Tüh be! Dil kökünü kesmişiz!” Dikiş atıp kanı durdurdu. Ama ben günlerce yemek yiyemedim.
İçimden kapkara kuş sürüleri geçiyor ve ben onların kanat seslerini duyuyordum. Titremekten bedenim yoruluyordu. Çatlak dudaklarımı elimin tersiyle siliyor, durmadan “iyi olacağım, iyi olacağım,” diye kendime moral vermeye çalışıyordum. Bir deri bir kemik kalmıştım.
Bir gün evde çok sıkıldığım için dolaşmaya çıktım. O tarihlerde Galatasaray Lisesi’nin İstiklal Caddesi’ne bakan cephesinde bir otomatik tartı vardı. Parayı attığınızda size kilonuzu gösteriyordu. Tartıya çıktım, parayı attım, bir de ne göreyim; 67,5 kiloya düşmemiş miyim? (Yıllardır 96 kiloyum.)
Taksim’e çıktığımda rüzgarın beni uçuracağı korkusuyla hemen bir taksiye atlayıp evime döndüm. Bir ay süreyle eve kapanıp sürekli kan yapıcı gıdalar aldım.
Ölümle burun buruna kalmış ama arkamdan “vatani görevinden kaçtı!” dedirtmemiştim.”
